Sorgunun Deneyimi – Yiğit Kerim ARSLAN
daralıyor günün koğuşu. ağaçlar suskun kapılar geçilmez, sabah kilitli. dinmiyor, soğumuyor ovalarda bile nevrotik nefes vişneler var! nedensiz. ve sanrılar, yılgıyla uyanışlar… şehvetin uykularından. (Usulca bozulsun diye arzulu valsi doğanın) başlıyor düşlerin sorgusu, hakikâtin çağın kirine bulanmış elleriyle. bundan bitti maviyle süzüldüğüm nisan yalnızca, gölgemin sokaklara küsmüş tonu ve zamanın dar geçitlerinin ruhumu ipekler gibi yırtması var olabiliyor, bu keskin deneyimde bir uçuş öğretiyor bana ...