Yolumu kemiren ufuklar var
Gittiğimi görmeden bitiriyorlar diyebileceğim her şeyi
Suyla başlamış bir zamanın çocuklarıydık
Benim kopuşum sürünmekle aldanmakla ve kaçmakla başladı
İyesi vurulmuş ormanları bilirdim ama ben zihnimde
Bana düşmüş bu tükenişin esiri olmadan önce de
Kol kanat kapatan insanları uzaklaştırmış kelimelerin tümü benimdi
Kendimi uzaklaştırışım ise ne ettiği belirsizlerimdendi
Evet çıkmıştım bir kere üç kere yoldan bunu hep kabul ederim
Ancak başka bir yoldan başka bir yola varışım
Neden su götürmez bir günahtır başkalarının bakışlarında?
Sorduğumu üç kez sordum tamamlamıştım niyetimi
Belki ağaca düşmüş ışık duyardı beni
O da yalnız kalmış, iyesi de vurulmuştu
Göğün iyesi yaşar mı merakım var elbet
Sırtıma vurduğumda yolu, insanlar göğü karartırdı
Karartma gecelerinden uzak bir karartma gökyüzünüydü
Zavallı iye kömür karası bir is dikmişler yüzüne
Sen bana bak şimdi, geçip gitmiştim ben de
Az günahkâr az suçlu değilim hani
Koca bir kayayı taşımışlar gözümün önünde
Sesim parçalanmış taşlardan sekerek yankılanmamış da
Başımı eğip yoluma gitmişim
Ah bu yollar ah bu gidişimin esareti
Ben gitmiştim ve iyeler öldürülmüştü
Bir renge kıran girmişçesine suçluyum.
İyelerin Ölümü, Yasin UYSAL
#sin22, 2020.