ben sevilen bir şair değilim kardeşim
okumadan beni bağlayıp kuyulara atabilirsin
ben ünlü bir şair değilim anneciğim
için acımadan beni çöp atmaya gönderebilirsin
ben aklıma takılan soruları boynuma dolarım
o ucuz avizeye asmak için
düşüncenin intiharı söylendi
bu sevgisizliği bu şiirsizliği
sana sadece dalından koparılmış çiçeği,
ülkemi verebilirim kızım
burnu sümüklü çocuklarla oynayabilirsen
yalınayak hiç buralı olamamış o tadı
devleti onun kendisi
başkaları her zaman daha ilginç daha çekici
ben kendi halinde bir şair
babacığım haklısın
oğlun istediğin gibi biri değil
belki gönlünde bir mülteci
devletin onun devleti
şurada dursun diyemem artık türklüğüm
nereye, sen benim karıcım
ülkemin deşilmiş karnından çıkan
ceninleri emziren
çocuklarımın ulusu, nereye
gidemeyiz
kaldığımız ayakları sevmeliyiz