daralıyor günün koğuşu. ağaçlar suskun
kapılar geçilmez, sabah kilitli. dinmiyor,
soğumuyor ovalarda bile nevrotik nefes
vişneler var! nedensiz. ve sanrılar,
yılgıyla uyanışlar… şehvetin uykularından.
(Usulca bozulsun diye arzulu valsi doğanın)
başlıyor düşlerin sorgusu, hakikâtin
çağın kirine bulanmış elleriyle.
bundan bitti maviyle süzüldüğüm nisan
yalnızca, gölgemin sokaklara küsmüş
tonu ve zamanın dar geçitlerinin
ruhumu ipekler gibi yırtması
var olabiliyor, bu keskin deneyimde
bir uçuş öğretiyor bana bu dokunuş
kazıdım ellerimden boz bulanık çağı.
Sorgunun Deneyimi, Yiğit Kerim ARSLAN
#sin15, 2019.